Za twórcę przystosowanej do jazdy po śniegu deski uważa się Amerykanina Shermana Poppena. W 1965 roku Poppen, chcąc skonstruować dla córki bezpieczniejszy sprzęt do jazdy po śniegu, połączył ze sobą kilka par nart specjalnym sznurkiem - nazwał to „snurferem”. Kilka lat później nieco zmodyfikowane urządzenie opatentował inny Amerykanin Bob Webber. Nadał mu nazwę snowboard. W krótkim czasie Amerykanie zaczęli masowo używać tego sprzętu do rekreacji, dlatego nie dziwił nikogo fakt, że w 1981 roku w USA odbyły się pierwsze oficjalne zawody sportowe. Rok później zorganizowano je ponownie, tym razem były już one transmitowane przez telewizję. Na przełomie lat 80. i 90. nastąpił prawdziwy boom. W 1983 roku w USA odbyły się pierwsze mistrzostwa świata, dwa lata później zorganizowano czempionat Europy w tej dyscyplinie. W roku 1987 po raz pierwszy zorganizowano zawody Pucharu Świata. W 1990 roku powstała Międzynarodowa Federacja Snowboardu (ISF), zaś cztery lata później Międzynarodowa Federacja Narciarska (FIS) zaproponowała włączenie tego sportu do grona dyscyplin olimpijskich. Snowboard zadebiutował na igrzyskach w Nagano 20 lat temu. Wówczas odbyły się dwie konkurencje: slalom gigant równoległy i halfpipe, w których rywalizowali zarówno mężczyźni, jak i kobiety. W Pjongczangu każda płeć będzie walczyła o pięć kompletów medali; dodatkowo w crossie, slopestyle'u i big air. Największym sukcesem wśród polskich zawodników może się poszczycić Jagna Marczułajtis, która w 2002 roku w Salt Lake City zajęła czwarte miejsce w slalomie gigancie równoległym.