Droga Pjongczangu do tego sukcesu była długa; pierwsze starania miały miejsce na początku wieku. Koreańczycy chcieli być gospodarzem igrzysk 2010, ale w decydującej turze głosowania zaledwie trzy wskazania więcej otrzymało kanadyjskie Vancouver. Cztery lata później znów byli blisko. Tym razem o cztery głosy przegrali z Soczi.

Azjaci nie załamywali się i w końcu dopięli swego. W lipcu 2011 roku członkowie Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego (MKOl) praktycznie nie mieli wątpliwości. Wystarczyła tylko jedna tura, bo Pjongczang otrzymał aż 63 głosy, pokonując Monachium – 25 i francuskie Annecy – osiem.

– Nigdy się nie poddajemy, za każdym razem staraliśmy się wyciągnąć wnioski i poprawić ofertę. Nasi ludzie czekali na zimowe igrzyska 10 lat i dzisiaj ich starania zostały wynagrodzone. Nie martwcie się o nic, jesteśmy przygotowani na olimpiadę, wszyscy będziemy z niej dumni – powiedział po ogłoszeniu wyników ówczesny prezydent Korei Południowej Lee Myung-bak.

– Kiedy staraliśmy się o organizację igrzysk 2010 i 2014, członkom MKOl przedstawialiśmy plany i makiety. Tym razem mogli obejrzeć sześć zbudowanych obiektów – dodał pełniący wtedy funkcję przewodniczącego komitetu organizacyjnego Cho Yang-ho.

W azjatyckiej ofercie wrażenie robiły także wzajemna bliskość obiektów oraz infrastruktura transportowa. Wszystkie areny oddalone są od siebie o najwyżej 30 minut jazdy. Natomiast przybywających na lotnisko w Seulu do położonego 180 km na wschód Pjongczangu przewiezie szybka kolej.

Wszystko wskazuje na to, że Koreańczycy podjętych zobowiązań wywiążą się bez większych zastrzeżeń. W lutym, rok przed rozpoczęciem igrzysk, zaawansowanie prac na budowanych obiektach przekraczało 96 procent. Uwag nie mieli również sportowcy wracający z zawodów Pucharu Świata, które odbyły się na olimpijskich arenach.

To będą trzecie zimowe igrzyska na kontynencie azjatyckim. Poprzednie odbyły się w Japonii – w 1972 roku w Sapporo i w 1998 w Nagano.

Olimpijski znicz w Pjongczang zapłonie 9 lutego.