Za twórcę nowoczesnego sportu alpejskiego jest uważany Anglik Arnold Lunn, który przez wiele lat odbywał podróże na nartach przez Alpy. W 1922 roku, z pomocą innego pasjonata – Austriaka Hannesa Schneidera – zorganizował pierwsze nowoczesne zawody slalomowe w Muerren.
W 1924 roku 16 państw-założycieli, w tym Polska, zawiązało Międzynarodową Federację Narciarstwa (FIS), która od tej pory odpowiedzialna jest zarówno za narciarstwo klasyczne, jak i alpejskie. W 1931 r. w Muerren odbyły się pierwsze mistrzostwa świata.

Kobiety po raz pierwszy uczestniczyły w tej rywalizacji w 1950 roku. Natomiast 16 lat później, dzięki inicjatywie Francuzów Serge'a Langa i Honore'a Bonneta oraz Amerykanina Boba Beattie'ego, zorganizowany został cykl Pucharu Świata.

Do programu zimowych igrzysk narciarstwo alpejskie włączone zostało w 1936 roku. Jednak na starcie w Garmisch-Partenkirchen nie stanęli wszyscy najlepsi; na wniosek organizatorów FIS nie dopuściła instruktorów i nauczycieli narciarstwa, uznając ich za zawodowców.
W pierwszych powojennych igrzyskach w St. Moritz w 1948 roku rozegrano już sześć konkurencji: kombinację, zjazd i slalom - zarówno kobiet, jak i mężczyzn. Cztery lata później w Oslo dodano slalom gigant, ale zrezygnowano z kolei z kombinacji. Ta ostatnia powróciła do grona konkurencji olimpijskich na igrzyskach w Calgary w 1988 roku. Wówczas rozegrano także – po raz pierwszy – supergigant kobiet i mężczyzn.

Po 30 latach w programie pojawi się kolejna nowość - rywalizacja drużyn mieszanych (po dwie kobiety i dwóch mężczyzn).